Butelkowa mama

Cycki, cycki, cycki. Jeszcze człowiek dobrze nie urodzi, a tu nie ma ważniejszego tematu. Jak będzie pani karmić piersią to ... Bo będzie pani karmić to ... Podczas karmienia to ... No generalnie wszystko spoko, ale czemu wszyscy od razu założyli, że ja będę karmić? Jedyny pytanio wyrzut jaki się pojawił brzmiał: Ale będzie pani karmić? Nie czy chce pani, może, zamierza tylko od razu pioruny w oczach i naklejka na czole "wyrodna matka".

O tym, że nie będę karmić piersią wiedziałam od zawsze. Po prostu, chyba wyssałam to z mlekiem matki. Żartuję. Mama moja nie karmiła, babcia karmiła bo musiała, ale tylko tyle i musiała (wtedy na wsi nie było innej opcji), ale jak sam mówi, gdyby miała wybór to nigdy w życiu. Takie to z nas potwory, egoistki, świadomie pozbawiające potomstwo lepszego startu w życie. Mordujące odporność, hamujące rozwój samolubne france nie mające pojęcia o macierzyństwie. 

No tak, przecież macierzyństwo to bawarka, herbatka na laktację i latanie z gołym cycem po każdym kącie w mieście i domu. Oczywiście koloryzuję i przesadzam. Jednak tak sam jak ja nie chcę być krytykowana, za moje wybory tak sama nie zamierzam jeździć po tych wybierających karmienie. Super, fajnie, ale wy chcecie, a ja nie. I o tym moim niechceniu i jak bardzo dostała za to w dupę będzie ten post. 

O ile u kilku matek mogę zyskać jako takie zrozumienie, o tyle przez personel szpitala i panią Magdę od laktacji uznana zostałam za ofiarę depresji poporodowej w zaawansowanym stadium schizofrenii. Ich niby ciche szepty za moimi plecami w zasadzie dały mi do myślenia, czy aby one czasem nie mają racji. Jednak swoje wiedziałam. Nasłuchałam się jeszcze w ciąży wszystkich za, mimo to nadal byłam przeciw. Naopowiadali mi, że jak tylko urodzę zmienię zdanie. Nie zmieniłam. Wymęczona przez otoczenie i nie mająca już siły walczyć z tym chorym, obezwładniającym systemem laktacyjnym nawet postanowiłam spróbować. W zasadzie pomysł wydawał się słuszny. Pomyślałam, że być może mam jedyną w swoim życiu okazję, bo nie wiem czy będę mieć jeszcze dzieci, więc może warto zobaczyć jakie to uczucie. Niestety nie było warto. Było to przeżycie traumatyczne. Płakałam, hmm no dobra bądźmy szczerzy, darłam się, głośniej niż wygłodniały Munio. 

Personel nie należał ani do gatunku miły, ani uczynny, Mieścił się gdzieś w przedziale mam cię w dupie, a co mnie to obchodzi. Dzięki czemu o leki na zahamowanie laktacji nie mogłam się doprosić, nie mówiąc już o mleku dla dziecka. Założenie na oddziale było jedno. Masz karmić i koniec. Bez dyskusji. W drugiej dobie Munio już nawet nie płakał z głodu. Płakałam za to ja z bezsilności i bólu. W końcu zebrałam się w sobie i wywalczyłam butelkę mleka dla dziecka. Na szczęście nie musiałam go kraść. Bo i o takich przypadkach słyszałam. Mamy butelkowe nie mają lekko. Żeby dziecko twoje nie umarło w szpitalu z głodu mąż bajeruje pielęgniareczkę na nocnym dyżurze, a ty na czworakach wynosisz butelki z mlekiem w majtkach. Ostatecznie nie musiała tego robić, bo kolejną butelkę też Munio dostał, a rodzic tata załatwił od mojego lekarza odpowiednie leki. Przy czym w zasadzie już się pakowaliśmy z tej gównianej instytucji zwanej szpital. Może to i lepiej bo jeszcze dzień i chyba byśmy tam z Muniem zostali na zawsze, ale w kostnicy. 

Przygoda moja z karmieniem piersią skończyła się zapaleniem, umieraniem z bólu, okładami z kapusty, antybiotykami jak dla konia i modleniem się żarliwym o to aby nie mieć cycków. Co poszło nie tak, Wszystko. Nie mogę pojąć dlaczego traktowano mnie i moje dziecko jak podgatunek. Nie rozumiem, dlaczego zamiast pomocy i wsparcia w zakresie karmienia butelką otrzymałam zapalenie piersi i spuchnięty z głodu dziecięcy brzuszek. Nikt nie chciał mi pomóc, tylko ciągle przychodziły inne panie i opowiadały mi o niemal nadprzyrodzonym fenomenie karmienia piersią. Ja prosiłam o butelkę, a one z uporem maniaka kazały mi przystawiać dziecko. Ja płakałam z bólu, mając blisko 40 stopni gorączki, one z uporem maniaka nadal kazały mi przystawiać dziecko. Munio z głodu już nawet nie płakał, zgłaszałam, mówiłam, a one z uporem maniaka nadal kazały mi przystawiać dziecko. Prosiłam, tłumaczyłam, wszystko na nic, jak grochem o ścianę. Może to była zła metoda, nie robiłam awantury na każdym kroku, nie straszyłam sądem, nie wyzywałam tylko starałam się być grzeczna, uprzejma i pokornie chciałam dojść do siebie po cesarce. Prawda niestety jest taka, że trzeba było tam drzeć się na te wredne baby ile wlezie. I tak już na dzień dobry uznały mnie szurnięta więc może trzeba było już pojechać tam po bandzie. Bluzgać, histeryzować, rzucać się po podłodze. albo przykuć do nogi od biurka.

Teraz to jestem taka mądra i hop do przodu. Tam jednak, wtedy, w tym łóżku, którego mi nie chciały uczynne panie "a co to mnie obchodzi" przestawić z zajebistego przeciągu do kąta. Na którym własną dupą zasłaniałam od tego przeciągu to moje, jednodniowe maleństwo, żeby go nie przewiało. Gdzie krew lała mi się powolnym strumieniem po nogach, po gumowanym podkładzie i sennie ściekała na podłogę nie budząc absolutnie niczyjego zainteresowania. To wtedy tam myślałam, że nie dam rady, że nie mam po prostu siły. Niech się dzieje co chce. Niech Munio płacze, albo nie płacze, niech ta krew mi się leje, niech mi się nawet cała wyleje. Jedyne czego chciałam to na chwilę zasnąć, odpocząć, a nie latać z dzieckiem pod pachą i krwią w klapkach po dyżurkach żebrząc o mleko dla dziecka i świeże prześcieradło dla mnie. 

Wszystko to stało się w bardzo dobrym szpitalu. W dużym mieście. I na szczęście skończyło się happy endem. Wróciliśmy do domu. Do miejsca bezpiecznego, pełnego życzliwych ludzi spieszących ci z pomocą. Przetrwaliśmy z Muniem najbardziej hardcorowe 72 godziny i mogliśmy w końcu odpocząć. Munio mógł jeść ile chciał, a ja dostałam prochy, czystą pościel i pierwszą przespaną noc. A o karmieniu butelką musiałam dowiedzieć się wszystkiego sama metodą prób i błędów. Bo z Panią od laktacji możesz się spotkać wszędzie, Możesz nawet się z nią umówić o dowolnej porze dnia i nocy, gdzie tylko chcesz. Przyjedzie, pokaże, pogłaszcze, w dupkę pocałuje, a po panią od butelki możesz się wybrać do Nibylandii, albo co najwyżej do internetu, bo nikt ci nie pomoże.